პირველად, როცა განრისხებული ადამიანი ვიხილე 8 ან 9 წლის ვიყავი. დედაჩემზე მაქვს საუბარი. ყველაფერი საძინებელ ოთახში გაკრულ პოსტერს უკავშირდება, რომელზეც იტალიელი ნახევარმცველი, სალვატორე ბანი გახლდათ გამოსახული. იგი ჩემი კუმირი იყო. სალვატორე სხვებისგან განსხვავდებოდა და მის მიმართ სიმპათიები სწორედ ამიტომ გამიჩნდა. ბანი კოჭებამდე ჩამოწეული საფეხბურთო წინდებით (ე.წ გამაშებით) თამაშობდა, რაც ჩემში აღტაცებას იწვევდა. ფეხბურთით გატაცებული ბავშვი ასეთ საკითხებზე აქცენტს არ უნდა აკეთებდეს, მაგრამ ის ფაქტი, რომ არაფრის ეშინოდა, ძალიან მომწონდა. დედაჩემმა მაიძულა პოსტერი ჩამომეხსნა, თუმცა პროცესში კედელს საღებავიც აძვრა. ყველაფერი ძვირად დამიჯდა და სილა რამდენჯერმე გამაწნეს.
განსაკუთრებული ჯენარო
წაგებას ვერ ვიტან! მეზიზღება, როცა დამარცხებულის სტატუსი მაქვს! გამონაკლისი არ არსებობს! ასეთი ადამიანი ვარ! წარმატების მისაღწევად ყოველთვის მაქსიმუმს ვაკეთებ! გამარჯვებისკენ სწრაფვა ჩემს დნმ-შია! ყველაფერი გენეტიკურად მერგო. სიმართლე გითხრათ ჩვენს ოჯახში ყველას ასეთი დამოკიდებულება აქვს!
ფეხბურთელობისას ყველაფერს ჩემებურად ვაკეთებდი. არავის რჩევას არ ვითვალისწინებდი და ისე ვთამაშობდი, როგორც მინდოდა. წონას ყოველდღიურად ვაკონტროლებდი და ერთსა და იმავე საკვებს მივირთმევდი - თეთრი ბრინჯი და ქათმის მკერდი. ღვინოს ახლოს არ ვეკარებოდი. წლების განმავლობაში მხოლოდ წყალს ვსვამდი და საღამოობით რეგულარულად დავრბოდი.
ნამდვილი მანიაკი ვიყავი. ღამით არასდროს ვიძინებდი და სატელევიზიო გადაცემებს ან ფილმებს ვუყურებდი. გამოძინებას კი შუადღეს, მატჩის დაწყებამდე ვასწრებდი. ოთახის მეზობელი ალბათ ამიტომ არ მყავდა. მახსოვს, 2003 წელს, ჩემპიონთა ლიგის ნახევარფინალური ეტაპის მატჩის დღემდე, რომელშიც ერთმანეთს "მილანი" და "ინტერი" ხვდებოდნენ, ორი კვირა დივანზე მეძინა.
ცოტა ხნის წინ გადავწყვიტე მეგობრებთან ფეხბურთი აღარ ვითამაშო, რადგან მუდამ სულელურ საკითხებზე ვიწყებ კამათს. „მილანის“ სამწვრთნელო შტაბის წევრებთან და ყოფილ თანაგუნდელებთან ზუსტად იგივე ხდება. მათ წინააღმდეგ თამაშს თავს ვარიდებ, რადგან როცა მაისურს ვირგებ და ბუცებს ვიცვამ, ოპონენტების სახეებს ვეღარ ვხედავ და ვერ ვხვდები რას ვაკეთებ. მხოლოდ ერთი რამ მსურს - გამარჯვება! ხშირად თამაშის შემდეგ ვფიქრობ: „ეს მე გავაკეთე? ეს მე ვთქვი? ძალიან მრცხვენია“.
ასე რომ სჯობს ნაცნობ ადამიანებთან თამაშისგან თავი შორს დავიჭირო... როცა მოედანზე ვარ და ბურთს ვხედავ ჩემში ცხოველი იღვიძებს.
საწვავის ავზები კარის ძელების ნაცვლად
12 წლის ვიყავი, როცა პირველად ჩემი გუნდის მაისური მოვირგე და მოედანზე გავედი. ამის შემდეგ ფეხბურთი ჩემი ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად იქცა. ბავშვობაში კარის ძელების ნაცვლად საწვავის ტრანსპორტირებისთვის განკუთვნილ ავზებს ვიყენებდით, პლაჟზე ვთამაშობდით და მაყურებლების როლს მეთევზეები ირგებდნენ. საოცარი ბავშვობა მქონდა. „სან სიროზე“, „უემბლიზე“, „მარაკანაზე“ და „ლა ბომბონერაზე“ გამოვდიოდით, რადგან ყველაფერი ჩვენზე იყო დამოკიდებული და ქუჩებსა და პლაჟებს რასაც მოგვესურვებოდა, იმას ვარქმევდით.
ახლა ყველაფერი სხვანაირადაა. ბავშვებს 5 საათამდე სკოლაში უწევთ დარჩენა, რადგან მშობლები სამსახურში იმყოფებიან. სამწუხაროა, მაგრამ ახალგაზრდა თაობა გარეთ იმდენ დროს არ ატარებს, რამდენსაც ჩვენ. დღესდღეობით ჩრდილოეთ იტალიაში ქუჩაში ფეხბურთის თამაში პრაქტიკულად შეუძლებელია და თუ საფეხბურთო სკოლაში არ დადიხარ, ამ სპორტზე რომც გიჟდებოდე, თამაშს მაინც ვერ მოახერხებ.
შარშან, რაღაც განსაკუთრებული მოხდა. ჩემი 10 წლის შვილი ფრანჩესკო კალაბრიაში გავუშვი და 6 კვირის შემდეგ აღტაცებული დამიბრუნდა. იგი მიყვებოდა ისტორიებს, რომლებიც თავს მეც გადამხდა. ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ბავშვობაში დავბრუნდი და ყველაფერი თვალწინ წარმომიდგა. რთულ მომენტებში თვალებს ვხუჭავ და სწორედ ამ პერიოდს ვიხსენებ. პლაჟები... მოგონებები...
11 წლამდე ქუჩაში ვცხოვრობდი. არა იმიტომ, რომ ოჯახი არ მყავდა ან სახლი არ მქონდა, უბრალოდ მეგობრების გასაჩენად და ფეხბურთის სათამაშოდ ქუჩა ერთადერთი ადგილი იყო. მაშინ ხალხს ბევრი არაფერი გააჩნდა და უმრავლესობა მწირი გასამრჯელოს სანაცვლოდ მუშაობდა. ჩვენ ბავშვები ვიყავით და მხოლოდ გარეთ გასვლა, ფეხბურთის თამაში და საყვარელი სპორტით სიამოვნების მიღება გვინდოდა... ფაქტობრივად სხვა არაფერი გვქონდა! მხოლოდ ფეხბურთი!
ლურჯი რეინჯერი
12 წლის ასაკში „პერუჯას“ აკადემიაში ჩავირიცხე, სადაც 5 წელი გავატარე. პირველი თვეები ურთულესი იყო. თავს ძალიან მარტოსულად ვგრძნობდი. სიჩუმეში ვიტანჯებოდი და გულისტკივილს არავის ვუზიარებდი. რატომ?! ვიცოდი, რომ ეს ის ადგილი იყო, სადაც უნდა ვყოფილიყავი! ჩვენ თითქმის ყველა ახალგაზრდული ტურნირი მოვიგეთ და ვხვდებოდი, რომ პროგრესს განვიცდიდი. მაშინ სერია A-ში მოასპარეზე გუნდების რიგებში ახალგაზრდა ფეხბურთელებს თავის დამკვიდრება ძალიან უჭირდათ. მწვრთნელები მეუბნებოდნენ, რომ განსაკუთრებული ვიყავი, თუმცა გულის სიღრმეში ვიცოდი, რომ ეს ყველაფერი უდიდესი შრომის დამსახურება იყო და თუ წარმატების მიღწევა მინდოდა, ასე უნდა გამეგრძელებინა.
სულ მალე იტალიის 18-წლამდელთა ნაკრებში გამომიძახეს. საფრანგეთში გამართულ ტურნირზე ვიასპარეზე, რომელსაც რამდენიმე ევროპული გუნდის სკაუტი დაესწრო. ერთ-ერთი მათგანი „რეინჯერსის“ წარმომადგენელი გახლდათ, რომელიც ჩემი გამოსვლით აღფრთოვანებული დარჩა. ცოტა ხნის შემდეგ კი გლაზგოში აღმოვჩნდი.
ნამდვილი პროფესიონალივით ფიქრი და აზროვნება სწორედ შოტლანდიაში დავიწყე. „პერუჯაში“ ყოფნისას გულის სიღრმეში ვიცოდი, რომ შეცდომების დაშვების შიშის გარეშე მატჩების ჩასატარებლად მენტალური სიძლიერე მაკლდა. ემოციების კონტროლს ვერ ვახერხებდი და ფეხები მიკანკალებდა, თუმცა შოტლანდიაში ყველაფერი შეიცვალა. აბსოლუტურად სხვა ადამიანად ვიქეცი. მივხვდი, რომ მაღალ დონეზე თამაში შემეძლო და სიმართლე გითხრათ ძალიან გამიმართლა ისეთი ფეხბურთელების მხარდამხარ რომ ვასპარეზობდი, როგორებიც ბრაიან ლაუდრუპი და პოლ გასკოინი არიან. ამ უკანასკნელს გამოხტომები ხშირად ახასიათებდა, მაგრამ ახალ გარემოსთან ადაპტაციაში ძალიან დამეხმარა. „გაზას“ უნიკალურობა სწორედ ამაშია. ხალხს გასკოინის ბოროტი ხუმრობები კარგად ახსოვს. მაგალითად მომენტი, როცა ვარჯიშზე პირველად მისვლა ჩვეულ სტილში მომილოცა და ჩემს საფეხბურთო წინდებში (ე.წ გამაშებში) მოისაქმა, თუმცა პოლის ღირსეული და კეთილშობური ჟესტების შესახებ ბევრმა არაფერი იცის.
ჩემი სტილი
1950-იან წლების შემდეგ „რეინჯერსში“ ასეთი წესი იყო დამკვიდრებული - ვარჯიშზე ყველა ფეხბურთელი კოსტუმში გამოწყობილი უნდა გამოჩენილიყო. თინეიჯერი ვიყავი და კოსტუმი ჩემი სტილი არ გახლდათ. ამიტომ გასკოინმა გლაზგოში მდებარე ერთ-ერთ სამკერვალოში წამიყვანა და მითხრა 7 ან 8 კოსტუმი ამომერჩია. მან დამარწმუნა, რომ სამკერვალოს კლუბთან ხელშეკრულება ჰქონდა გაფორმებული და შემეძლო ნებისმიერი რამ შემეძინა. მათი ღირებულება კი ხელფასებიდან ყოველთვიურად ჩამომეჭრებოდა. რამდენიმე პიჯაკი, პერანგი და ჰალსტუხი ამოვარჩიე და როცა დახლთან მივედი აღმოვაჩინე, რომ 10000 ფუნტი უნდა გადამეხადა.
როგორც გაირკვა სამკერვალოსა და კლუბს შორის არანაირი შეთანხმება არ არსებობდა. უცნაურად ჟღერს მაგრამ გასკოინმა გამაცურა, რათა დამხმარებოდა. პოლი რისი პოლი იყო თავის სტილში რომ არ ემოქმედა?! „გაზა“ ღირსეული ადამიანივით მოიქცა და ხარჯები თავად დაფარა. ასეთი გასკოინის შესახებ ხალხმა ბევრი არაფერი იცის. პოლის და ჩემი თავგადასავალი არასდროს დამავიწყდება და ყველაფერს გავაკეთებ, რომ ხალხმა მისი რეალური სახე დაინახოს. „გაზა“ მუდამ არაორდინალურ გადაწყვეტილებებს იღებდა და გასახდელში მხიარულება შემოჰქონდა.
„რეინჯერსში“ გატარებული დროით უდიდესი სიამოვნება მივიღე. Old Firm-ის დერიში ასპარეზობა საოცარი შეგრძნება იყო. „რეინჯერსის“ და „სელტიკის“ დაპირისპირება ფეხბურთზე გაცილებით მაღლა დგას! განსაკუთრებით ადგილობრივი მოთამაშეებისთვის, რომლებიც გამარჯვებისთვის ყველაფერს აკეთებენ.
მახსოვს ერთ-ერთი დერბის წინ უოლტერ სმიტმა სამომავლო მატჩის შესახებ რამდენიმე კვირით ადრე დამიწყო საუბარი. ის ყოველდღე მეუბნებოდა: „გთხოვ რინო, ცხოველივით ნუ ითამაშებ და გაფრთხილებას პირველივე ტაიმში ნუ მიიღებ“. სამწუხაროდ მატჩის დაწყებიდან 20 წამი არ იყო გასული, რომ მსაჯმა ყვითელი მიჩვენა. შესვენებაზე გასახდელში შესვლისას ემოციები ვერ გავაკონტროლე და თვალი დავიზიანე. მწვრთნელს ცვლილების განხორციელება ვთხოვე, რადგან ვერაფერს ვხედავდი, მაგრამ უარი მივიღე. სმიტმა სამედიცინო შტაბის წევრებთან გამგზავნა. მათ ნაკერები დამადეს და მოედანზე აღმოვჩნდი. აი ასე უყვართ ფეხბურთი გლაზგოში და ამხელა მნიშვნელობა აქვს Old Firm-ს!
„რეინჯერსში“ ყოფნისას დედაჩემის ნაჩუქარ ჯვარს ვატარებდი და ყველა გაოცებული მიყურებდა. ვერ ვხვდებოდი რაში იყო საქმე და საკუთარ თავს ვეკითხებოდი: „ამის დედაც! რა ჯანდაბა სჭირთ“? ახალგაზრდა ვიყავი და წარმოდგენა არ მქონდა პროტესტანტებსა და კათოლიკეებს შორის არსებული დაპირისპირება რას ნიშნავდა...
სიმართლე გითხრათ, ყველაზე დიდი გამოწვევა დიკ ადვოკაატის მიერ მიღებულ გადაწყვეტილებას უკავშირდება. მას უნდოდა მარჯვენა ფლანგზე მეთამაშა. წარმოგიდგენიათ ჯენარო გატუზო მარჯვენა ფლანგზე? მე ნამდვილად არა!
უცნაური პარტნიორობა
ფეხბურთელობისას თამაშის ჩანაწერებს არასდროს ვუყურებდი. არასდროს! კარიერის დასრულების შემდეგ რამდენიმე ეპიზოდის განმეორება ვიხილე. საუბარი მომენტებზე მაქვს, როცა ნერვების მოთოკვა ვერ მოვახერხე. მახსოვს ჩემს თავს ვეკითხებოდი: „ნუთუ ეს მართლა მე ვარ? ნუთუ ეს ნამდვილად მე გავაკეთე? საკუთარ თავს ვერ ვცნობ“!
ჯო ჯორდანთან მომხდარი ინციდენტის ამსახველ ფოტოს რომ ვუყურებ არ ვიცი გავიცინო თუ ვიტირო. „მილანის“ კაპიტნის სამკლაური მეკეთა და ადამიანის დახრჩობას ვცდილობდი. ეს ახალგაზრდებისთვის კარგი მაგალითი ნამდვილად არაა. სამწუხაროა ასეთი რამ მხოლოდ ერთხელ რომ არ მომხდარა. მილანურ დერბიში მსოფლიოს საუკეთესო ფეხბურთელს, რონალდოს, "ვუღრენდი". „აიაქსთან“ მატჩისას იბრაჰიმოვიჩს ვეჩხუბებოდი... მსგავსი ინციდენტების გახსენება უსასრულოდ შემიძლია და მგონი სჯობს გავჩუმდე.
მინდა აღვნიშნო, რომ როცა იბრაჰიმოვიჩი „მილანში“ გადმოვიდა, სიტუაციის გასარკვევად ერთი წამი და ერთი მზერა დაგვჭირდა. ერთმანეთს თვალი თვალში გავუყარეთ და ყველაფერი ნათელი გახდა. მივხვდით, რომ ფეხბურთის მიმართ ორივეს ერთი და იგივე დამოკიდებულება გვქონდა. ჩვენ ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავებული მოთამაშეები ვიყავით, მაგრამ ორივეს მსგავსი მენტალიტეტი და გამარჯვებისკენ სწრაფვის დაუოკებელი წყურვილი გაგვაჩნდა.
მე წარმატების მიღწევა მსურდა, მაგრამ მეტოქისთვის ტრავმის მიყენების სურვილით მოედანზე არასდროს გავსულვარ. მე უბრალოდ მინდოდა ოპონენტისთვის ბურთი წამერთმია და ბურთზე პირველი ვყოფილიყავი.
მატჩის მიმდიანრეობისას თუ საქმე კარგად არ მიდიოდა, კარლო ანჩელოტი მახსენდებოდა და ვცდილობდი მის გამო თამაშში გარდატეხა შემეტანა. იგი წლების განმავლობაში ჩემი მთავარი მწვრთნელი იყო და მამა-შვილური ურთიერთობა გვქონდა. კარლოს პიროვნული მახასიათებლების გამო ვერ შეიყვარებდი. ანჩელოტი გუნდს უცნაური სტილით განაგებდა. მიუხედავად ამისა კარგი ურთიერთობა გვქონდა, რადგან ერთმანეთს კარგად ვიცნობდით და ოჯახივით ვიყავით.
შესანიშნავი დუეტი
ერთ-ერთი საუკეთესო რამ, რაც ანჩელოტიმ გააკეთა, ჩემი და პირლოს პარტნიორობას უკავშირდება. ჩვენ ერთმანეთის მხარდამხარ ეროვნულ გუნდში ვთამაშობდით და ახალგაზრდულ ნაკრებებშიც მოგვიწია გამოსვლა. პირლო შემტევი ნახევარმცველი გახლდათ, თუმცა კარლომ პოზიცია შეუცვალა, უკან დახია და ჩემთან ძალიან ახლოს გაამწესა.
ანდრეა ფენომენალური ფეხბურთელი იყო და ყველგან შეეძლო თამაში. მას საოცარი ტექნიკა და მონაცემები გააჩნდა. ხალხს ხშირად ავიწყდება, რომ იყო დრო, როცა მთელი დღის განმავლობაში შეეძლო სირბილი.
პირლო ნამდვილი ცხოველი გახლდათ! მას შეეძლო 90 წუთი ერბინა და არ დაღლილიყო, თუმცა აღვნიშნავ, რომ ჩემი წყალობით გაცილებით ნაკლები მანძილის დაფარვა უწევდა. ძალიან გამიმართლა მასთან ერთად რომ მომიწია თამაში. როცა რთულ სიტუაციაში ვიმყოფებოდი ბურთს პირლოს ვაწვდიდი და ის ყველაფერს აგვარებდა. ორი აზრი არაა, რომ მის გარეშე მე უფრო გამიჭირდებოდა, ვიდრე მას.
ანდრეას ვინც არ იცნობს ჰგონია, რომ იგი ცივი, ჩუმი და უემოციო ადამიანია, მაგრამ რეალურად ეს ასე არაა! იგი ჩინებული ნაბიჭვარია, რომელიც პოზიტივითაა სავსე და ხშირად ხუმრობს. პირლო ყველაფერთან ერთად შესანიშნავი თანაგუნდელია და მასთან ერთად დროის გატარება დიდი სიამოვნებაა.
ხალხი მის ავტობიოგრაფიულ წიგნში ნახსენები ისტორიების შესახებ კითხვებს ხშირად მისვამს. დამიჯერეთ მან რეალურად მომხდარი ფაქტების მხოლოდ 10 პროცენტი გაანდო საზოგადოებას. ვერ წარმოიდგენთ ანდრეასთვის სილა რამდენჯერ გამიწნია. თითოეული დარტყმის სანაცვლოდ ერთი ცენტი რომ მიმეღო, ახლა მილიონი ევრო მექნებოდა. იგი ყოველთვის ცდილობდა გავებრაზებინე, რაც რთული არასდროს ყოფილა. მე მუდამ დაძაბული ვიყავი, ის კი - სიმშვიდით გამოირჩეოდა. საოცარი დუეტი ვიყავით. ანდრეას ჩემი მახეში გაბმა ადვილად გამოსდიოდა და მე ისეთი რეაქცია მქონდა, „მილანის“ ფეხბურთელები სიცილით კვდებოდნენ.
2007 წელს, ჩემპიონთა ლიგის ფინალის ნახევარფინალის წინ, რომელიც „მანჩესტერთან“ უნდა გაგვემართა, სასადილოში ვისხედით, ყველა ნაყინს ჭამდა, მე კი როგორც ყოველთვის თეთრ ბრინჯს მივირთმევდი და თანაგუნდელებს ასეთი ფრაზით მივმართე: „ბიჭებო, ყურადღებით იყავი, ხვალ მნიშვნელოვანი შეხვედრა გვაქვს გასამართი“. ამაზე პასუხი მასიმო ოდომ გამცა: „კარგი რა, ნაყინის ჭამა გვაცადე, შენნაირი გიჟები კი არ ვართ“.
იგი ცეცხლს ეთამაშებოდა და ეს მშვენივრად იცოდა! ნერვების მოთოკვა ვერ მოვახერხე. მასიმოსკენ გავემართე და ფეხში ჩანგალი ჩავარტყი. ინციდენტამდე რამდენჯერმე გავაფრთხილე, თუმცა დაცინვა არ შეუწყვიტავს და ამის გამო დაისაჯა.
მეორე შემთხვევა 2006 წელს, მსოფლიო ჩემპიონატის დაწყებამდე მოხდა. იტალიის ეროვნულ გუნდთან ერთად ვიყავით და ვარჯიშის შემდეგ ფიზიოთერაპევტთან წავედი. ამასობაში ორი იდიოტი, დე როსი და პირლო ჩემი ოთახისკენ გაემართნენ. ერთი ლოგინის ქვეშ, მეორე კი კარადაში დაიმალა. სამი საათი მელოდებოდნენ და მიზანს მიაღწიეს! გული გამიხეთქეს! ისინი ჩემს გაბრაზებას რეგულარულად ცდილობდნენ და ყველაფერზე იყვნენ წამსვლელები. კარი ჩავკეტე, ორივე მაგრად ვცემე და ოთახიდან გავაგდე!
უმაღლეს მწვერვალზე
რა თქმა უნდა ეროვნულ გუნდთან ბევრი კარგი მოგონება მაკავშირებს. ბავშვობაში „მილანის“ მაისურით თამაშზე და ჩემპიონთა ლიგის მოგებაზე ვოცნებობდი. რას ვიფიქრებდი „სკუადრა აძურას“ რიგებში მსოფლიო ჩემპიონატზე რომ ვიასპარეზებდი და მუნდიალის ტრიუმფატორი გავხდებოდი.
მსოფლიო ჩემპიონობას დიდი ხნის განმავლობაში ვერ ვიჯერებდი... ნახევარფინალურ ეტაპამდე წარმოდგენა არ გვქონდა იტალიაში რა ხდებოდა.. თანაც წამოსვლის წინ ყოველი ვარჯიშის შემდეგ გვლანძღავდნენ. ამას „კალჩოპოლის“ სკანდალი დაემატა და ჩვენი არავის სჯეროდა.
ყველაფერი მარჩელო ლიპის დამსახურება იყო, ნახევარფინალის მოგების შემდეგ ვგრძნობდით, რომ იტალიელი სპეციალისტი „სკუადრა აძურას“ აუცილებლად დატოვებდა. მარჩელოს პრესაში რეგულარულად აკრიტიკებდნენ და მისი შვილის შესახებ დასმული კითხვებით თავს აბეზრებდნენ. ლიპისთვის ურთულესი პერიოდი იდგა და მის დახმარებას აქტიურად ვცდილობდი. ალბათ მსურდა იტალიელი დარჩენაზე დამეყოლიებინა და მასთან ერთად გამარჯვება ზედმეტად ემოციურად სწორედ ამიტომ ვიზეიმე. არ ვიცი გახსოვთ თუ არა, მაგრამ ტრუსების ამარა ვიყავი. თერთმეტმეტრიანების სერიას გასახდელში ვუყურებდი და როცა მოვიგეთ მოედნისკენ გამოვიქეცი. ამ მომენტში ჩემი შორტი რაღაცას გამოედო და გაიხა.
მენატრება თუ არა ფეხბურთის თამაში? სულაც არა! ამ სპორტს ყველაფერი მივეცი და არაფერს ვნანობ!
ერთხელ, „მილანისა“ „კატანიას“ მატჩი 5 წუთის დაწყებული იყო და მყესი გავიწყვიტე... თამაში არ შემიწყვეტია, შეხვედრა განვაგრძე, რადგან ცხოვრების განმავლობაში ბევრი მტკივნეული დარტყმა მქონდა მიღებული და მეგონა სერიოზული არაფერი იყო, მაგრამ შევცდი... „მილანისთვის“ ყველაფრისთვის მზად ვიყავი. სხეულს დასვენების საშუალებას არ ვაძლევდი და ამის გამო დავისაჯე. შეხედეთ ჩემს მარჯვენა ხელს და ნახავთ რა უცნაური ფორმა აქვს მიღებული.
ერთ-ერთი თამაშის წინ მითხრეს, რომ ოპერაცია მჭირდებოდა (ხელზე) რის გამოც ორი თვე ვერ ვითამაშებდი, რა თქმა უნდა ქირურგიულ ჩარევაზე უარი ვთქვი და 4 დღის შემდეგ მოედანზე გავედი...მომდევნო ორი წლის განმავლობაში, როდესაც ვარდნას ვაკეთებდი მარჯვენა ხელის თავის ადგილას ხელახლა ჩასმა მიწევდა.
ჩემი კარიერის ანალიზისას ვხვდები, რომ სხვებისგან პასუხისმგებლობის გრძნობა და გამარჯვებული მენტალიტეტი გამომარჩევდა. შეცდომის დაშვების შემდეგ თანაგუნდელებს ბოდიშს ვუხდიდი და ყველაფერს ვაკეთებდი, რომ იგივე არ განმეორებულიყო. ახლაც ასე ვარ! მართალია სათადარიგო სკამზე ვზივარ და მწვრთნელის ფუნქციებს ვითავსებ, მაგრამ თამაშს იგივე დამოკიდებულებით ვუდგები და გამარჯვებისთვის ყველაფერს ვაკეთებ.
ვგრძნობ, რომ ოდნავ წყნარი გავხდი, თუმცა ვიღაცამ მღვდლობა რომ შემომთავაზოს უარით გავისტუმრებ! ფეხბურთის გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია და ეს სპორტი ძალიან მიყვარს.
